Donald Judd: Untiteld 1989 |
Verdomme hé! dacht ik. Dat is net mijn stoel met gedragen kleren, hoewel je hier nog wel aan de natuur kunt denken: ik heb bloemetjeshemden. Ik vond het altijd meer een voddenbaal van Jopie Huisman, zoals gezegd:
Jopie Huisman |
Jopie Huisman |
Maar nu begrijp ik dat ik mijn kleurige kleren, de drager van die kleren: de stoel als drager van kleuren, kan opwaarderen tot een Donald Judd. Een kunstwerk dat in een kerk niet zou misstaan. Rudi Fuchs: Op een weloverwogen manier in een ruimte geplaatst gaan die volumes, [de kubus van Judd] door hun proporties, de ruimte dragen. Ze geven de ruimte gravitas - zoals in een kerk de melodische klank van een orgel de ruimte bezielt. Die muziek geeft, vreemd genoeg, aan de ruimte ook rust en stilte. Maar ik laat me nu meeslepen. Door hun formele eenvoud zijn de volumes van Judd ook wonderlijk terughoudend. Hun vorm is daarom zo discreet om maximale ruimte te laten voor de tovering van kleur.
Daar heb je het: mijn stoel een orgelstuk (Cees Nooteboom over zijn schrijverschap op hogere leeftijd: ik ben uitgegroeid tot een orgel met vele registers), een sculptuur in mijn huiskamer, in meer abstracte vorm te bewonderen in internationale musea. Ik wens geen raar commentaar meer.
Link naar artikel Rudi Fuchs, mits je op de site kunt inloggen:
http://www.groene.nl/2010/40/gravitas